Koþmak için bir yer gerekliydi kýz çocuðuna...
Kendi içine koþmak için...
Bir kýyý kentine getirdiler onu...
Turuncu meyvalý aðaçlarýn içine býraktýlar büyüsün diye..
Aðaçlar beyaz çiçekler açtý o büyürken... içini görmeye baþladý kýz..
Bembeyaz... çok þaþýrdý... Portakal kokusu kýzýn içinde büyüyordu...
Ciðerlerinin fazlasýydý bu koku... Duraksadýðý anda aðacýn arkasýn           

dan ona bakan adamdý nefesini kesen...
Yalnýzca portakal çiçekleri baþaramazdý onu içine bu
    kadar hýzlý koþturmayý...
Sessiz bir adamýn sessiz gözleriydi nefesini ondan alan..
Gözlerini kapadý.. Denizin sesini dinledi.. içi titredi... açtý ve sesin         

geldiði yöne çevirdi gözlerini...içine baktý...
     yine o sessizlikti duyduðu...
Gözleri suskun adamýn sessizliði...
Daha çok korktu...
Yürümeye baþladý... Olmasý gereken olmalýydý.... önce kendi içini       

 görmeli, onu bulmalýydý...
Ýyot gözlerini yaksýn istedi..
Oturdu kýyý kentinin tarihi taþýyan surlarýna... '' ufukta bulabilirim         

kendimi'' dedi ''gökle yerin birleþtiði son noktada''.....
Güneþi elinde tutuyordu adam.. Tam karþýsýnda... Tam ufuk             

çizgisinde...
Gülümsüyordu... Yine sessiz ama güneþten daha sýcak bir             

tebessümle..
     ''Dolunay'' dedi kýz...
    ''dolunay ve gece bana kendimi buldurur''....
 Geceye koþtu...
     ''Durmamalýyým'' diyordu...
 Duramýyordu...
 Kendine koþarak kendini bulabileceðini biliyordu... Bütün kitaplar         

ayný þeyi yazýyordu.. Asýrlardýr...
Yolun sonunda, tam ortasýnda ruhunun, ayný þeyi gördü...
Artýk korkamazdý... korkmamalýydý... Elinde papatyalardan örülmüþ         

bir taç... ve o tacý kýzýn yüreðine býrakacak sesszi elleri...
Güneþten daha sýcak gülüþü...
Portakal çiçeði kokan saçlarý...
Koskoca bir ege kýyýsý ýþýltýsýnda gözleri...
Artýk emindi...
Tanrý onun tenini ayna olarak yaratmýþtý...
    Sadece küçük kýz bakabildiðinde görsün diye kendini....